Blogblokkadebeschouwing

Ik ben ervan overtuigd dat schrijven goed voor een mens is. Mede daarom had ik mijzelf vorig jaar als doel gesteld iedere week te bloggen, dat is toen goed gelukt. Voor mezelf ter reflectie – mezelf beter te leren kennen – en om mensen te helpen inzichten of ideeën te krijgen. Ook was ik benieuwd, zou ik het volhouden?

Daarnaast ben ik vorig jaar begonnen met het bijhouden van een dagboek. Eerst digitaal, toen volgens een specifieke methode en sinds dit jaar op papier. Voor de Egowijs Leiderschap Route, die ik van oktober 2014 tot oktober 2015 doorlopen heb, heb ik als eindverslag een echt boek geschreven:

En toch, ondanks al dat geschrijf, was het dit jaar akelig stil op mijn blog. Het nieuwe jaar is al een tijdje begonnen. En er ís enorm veel gebeurd. Ik had mijn baan opgezegd, waardoor mijn dagelijkse leven er nu anders uitziet. Maar ik heb niet niets gedaan.

Wat heb ik dan gedaan?

Ik ben veel op pad geweest, heb veel interessante mensen ontmoet en leuke gesprekken gevoerd. Compleet nieuwe werkervaringen opgedaan. Verder in mijzelf zitten graven. Veel gelezen. Ik ben sinds enige tijd weer dagelijks aan het programmeren of daarmee bezig. Ik ben in mijn eentje naar de sauna (aanrader!) geweest. Ik heb workshops en adviezen gegeven. Netwerkevents en etentjes bijgewoond. Aan het nadenken hoe het gedachtegoed van De Innovatiecirkel breder bekend kan worden. Ik ben momenteel projectmanager / product owner voor de nieuwe website van de UCK én ben bezig met mijn eigen start-up (daarover later meer).

Kortom, er gebeurt veel en ik krijg mijn ‘werkweek’ gemakkelijk vol. En over dit alles, plus mijn gedachten, schrijf ik enorm veel. Maar dus niet op mijn blog.

Waarom schrijf ik niet op mijn blog?

Omdat het bloggen een ander doel had. Ik wilde zien in hoeverre ik in staat zou zijn me iets voor te nemen en dat een jaar vol te houden.

Dat is gelukt, maar niet altijd van harte. Ik had een afspraak met mijzelf over de frequentie. Sommige onderwerpen moesten daardoor ’snel tussendoor’. Ik wilde er niet altijd tijd voor maken. Het vaste ritme van 1x per week + de deadline van het weekend zorgde ervoor dat een verplichting werd. En dit jaar wilde ik beginnen met zo min mogelijk verplichtingen.

En verder, alles wat ik dit jaar heb geschreven zouden geen ‘echte’ blogposts zijn, niet goed genoeg om online te zetten. Daarover ben ik denk ik té kritisch naar mezelf, omdat ik van anderen hoor dat het wél waardevol is.

Neiging

De laatste dagen merk ik, dat ik ontzettend de neiging heb weer vaker te schrijven. Maar dan wanneer het míj uitkomt, omdat ik iets van waarde heb te delen. Niet omdat de – door mijzelf opgelegde – verplichting bestaat iets te schrijven.

Dus vanaf nu ben ik er weer. Heb ik wat te zeggen, dan doe ik dat. Hier, op mijn site. Of misschien wel ergens anders. Lang of kort? Zorgvuldig of ruw van opzet? Het maakt niet uit. En daarmee houd ik de drempel zo laag mogelijk.

Les

De les die ik geleerd heb is: Als je het jezelf te moeilijk maakt, je bent te kritisch naar jezelf of je legt jezelf teveel regels op, dan gebeurt er niets. Beter kan ik wat losser met onderwerpen als ‘bloggen’ omgaan. Kijken wat dat brengt.

Dingen laten liggen totdat ze perfect zijn of jezelf wijsmaken dat iets nog niet ‘goed genoeg’ is, is zonde. Want daarmee doe je jezelf en de wereld die je ermee beter had kunnen maken tekort, zie ik nu.

Reid Hoffman, de oprichter van LinkedIn zei ooit:  

“If you are not embarrassed by the first version of your product, you’ve launched too late.”

Daarom launch ik nu mijn posts weer, zodra ik iets te vertellen heb. En misschien wel embarrassing af en toe, hoewel dat waarschijnlijk mee zal vallen.